Pitanga (Eugenia uniflora, ang. Pitanga lub Surinam cherry) jest to niewielkie drzewo do 7 m wysokie, rosnące w tropi­kach (Ameryka Południowa, Azja, Antyle), należące do ro­dziny Mirtowatych (Myrtaceae). Pochodzi z Brazylii i tamże jest często używane na żywopłoty. Spotyka się je w ogrodach przydomowych, począwszy od Argentyny aż do Florydy.

Wykształca kwiaty pojedyncze w kątach liści, kremowo- białe, 4-5-płatkowe. W Brazylii pitanga kwitnie dwa razy w roku ? we wrześniu i w styczniu, owoce zaś dojrzewają po upływie około 6 tygodni od kwitnienia, czyli w paździer­niku i lutym.

Owoce typu jagody mają średnicę około 2,5 cm, czasem aż do 4 cm. Są okrągławe, poprzecznie nieco spłaszczone, żebrowane (mają 8 żeber), barwy wiśniowej, ciemnoczer­wonej lub prawie czarnej. Kształtem przypominają turban, na którego dolnym końcu znajduje się pozostałość kielicha kwiatowego. Niekiedy barwa cienkiej skórki owocu i miąż­szu jest żółta, pomarańczowa lub różowa, w zależności od drzewa lub odmiany. W środku miąższu znajduje się jedno kuliste lub dwa półkuliste nieduże nasiona, podobnie jak owoc ? żebrowane. Miąższ jest bardzo soczysty, wyraźnie kwaśny, przypominający smakiem wiśnie, ale często ma żywiczny posmak. Na ogół ten posmak nie przeszkadza, u niektórych jednak odmian jest tak mocny, że aż przykry.

Owoce pitangi spożywane są na świeżo, a także używane do wyrobu dżemów, galaretek i soków. Soczysty i miękki miąższ smakuje najlepiej, gdy owoce są całkiem dojrzałe. Jeśli chcemy je ugotować, należy wyjąć uprzednio nasiona, które mogłyby nadać cierpki smak potrawie.