Miłorząb japoński albo miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba, ang. Ginkgo tree) tak jak nasza sosna należy do gromady Nagozalążkowych (Gymnospermae), a więc tych roślin, które przed milionami lat pokrywały ogromne połacie kuli ziemskiej. Potem przyszło oziębienie klimatu i rośliny te w większości wyginęły, gdyż nie wytwarzały owocu, a więc ich zalążki, niczym nie osłonięte (stąd ? Nagozalążkowe), były najbardziej narażone na wymarznięcie. Wyginęła też cała rodzina Miłorzębowatych ? Ginkgoaceae (znamy je tylko ze szczątków kopalnych), oprócz jedynego gatunku, właśnie miłorzębu dwuklapowego albo japońskiego. Jedynie miłorząb przeżył do czasów dzisiejszych w Japonii i Chinach jako żywy zabytek. Stał się też z czasem czczonym drzewem świętym, sadzonym i chronionym przy świątyniach buddyjskich.
Miłorząb japoński jest drzewem do 40 m wysokości, o wyniosłej, regularnej koronie i bardzo charakterystycznych liściach, szeroko wachlarzowatych, wciętych na szczycie, z unerwieniem widlastym (dychotomicznym). Jest rośliną, dwupienną, czyli wyrasta jako drzewo żeńskie bądź męskie. Kwiatostany męskie są kotkowate (w typie bazi), żeńskie ? złożone z dwóch zalążków, z których po zapyleniu tylko jeden przekształca się w nasienie przypominające pestkowiec (okrągłą śliwkę).
Nasienie ma kształt owalny lub kulisty o średnicy do 3 cm. Zewnętrzna jego część składa się z miękkiego, niejadalnego miąższu, pokrytego czerwoną lub pomarańczową skórką. Miąższ ten łatwo się psuje (nawet gdy nasiona wiszą jeszcze na drzewach) i rozkładając się, wydziela odrażający zapach, przypominający padlinę (to z tego powodu niechętnie sadzi się żeńskie okazy miłorzębu w publicznych parkach, gdyż zapach mięsistych części nasion odstraszyć może każdego, kto znajdzie się w pobliżu drzewa). Wewnętrzna część nasienia tworzy jak gdyby pestkę, w której tkwi jadalne jądro nasienne, wielkości dużego orzecha laskowego. Jądro nasienne nazywane jest popularnie orzechem miłorzębowym i jest jadalne.
Orzeszków miłorzębowych jednak nie można jeść na surowo, gdyż są wówczas lekko trujące. Dopiero upieczone, ugotowane lub kandyzowane są prawdziwym przysmakiem ? cenionym głównie w Chinach, Japonii i Korei, spożywanym na ucztach weselnych i innych uroczystych przyjęciach.
Miłorząb jest drzewem klimatu umiarkowanego. Wytrzymuje dobrze nasze zimy, toteż w wielu parkach i ogrodach naszych miast można znaleźć jego piękne okazy. Ostatnio miłorząb jest wysadzany bardzo często (nawet na plantacjach), ponieważ drzewo to odznacza się wyjątkową opornością na skażenia środowiskowe (np. powietrza), a poza tym dostarcza każdej jesieni mnóstwo liści, które są wykorzystywane do produkcji cennych leków. Leki miłorzębowe poprawiają krążenie krwi w naczyniach mózgowych i obwodowych, mają więc bardzo duże zastosowanie w geriatrii do leczenia ognisk miażdżycowych.
Z liści miłorzębu otrzymuje się również bardzo poszukiwane kosmetyki, przeznaczone przede wszystkim dla skóry starczej, z rozszerzonymi naczynkami krwionośnymi, widocznymi w postaci siateczki ?żyłek”.