Miłorząb japoński albo miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba, ang. Ginkgo tree) tak jak nasza sosna należy do gromady Nagozalążkowych (Gymnospermae), a więc tych roślin, które przed milionami lat pokrywały ogromne połacie kuli ziemskiej. Potem przyszło oziębienie klimatu i rośliny te w większości wyginęły, gdyż nie wytwarzały owocu, a więc ich zalążki, niczym nie osłonięte (stąd ? Nagozalążkowe), były najbardziej narażone na wymarznięcie. Wyginęła też cała rodzina Miłorzębowatych ? Ginkgoaceae (znamy je tylko ze szczątków kopalnych), oprócz jedynego gatunku, właśnie miłorzębu dwuklapowego albo japońskiego. Jedynie miłorząb przeżył do czasów dzisiej­szych w Japonii i Chinach jako żywy zabytek. Stał się też z czasem czczonym drzewem świętym, sadzonym i chronio­nym przy świątyniach buddyjskich.

Miłorząb japoński jest drzewem do 40 m wysokości, o wyniosłej, regularnej koronie i bardzo charakterystycz­nych liściach, szeroko wachlarzowatych, wciętych na szczy­cie, z unerwieniem widlastym (dychotomicznym). Jest roś­liną, dwupienną, czyli wyrasta jako drzewo żeńskie bądź męskie. Kwiatostany męskie są kotkowate (w typie bazi), żeńskie ? złożone z dwóch zalążków, z których po zapyle­niu tylko jeden przekształca się w nasienie przypominające pestkowiec (okrągłą śliwkę).

Nasienie ma kształt owalny lub kulisty o średnicy do 3 cm. Zewnętrzna jego część składa się z miękkiego, nie­jadalnego miąższu, pokrytego czerwoną lub pomarańczową skórką. Miąższ ten łatwo się psuje (nawet gdy nasiona wiszą jeszcze na drzewach) i rozkładając się, wydziela odrażający zapach, przypominający padlinę (to z tego powodu niechęt­nie sadzi się żeńskie okazy miłorzębu w publicznych par­kach, gdyż zapach mięsistych części nasion odstraszyć może każdego, kto znajdzie się w pobliżu drzewa). Wewnętrzna część nasienia tworzy jak gdyby pestkę, w której tkwi jadalne jądro nasienne, wielkości dużego orzecha laskowego. Jądro nasienne nazywane jest popularnie orzechem miłorzębowym i jest jadalne.

Orzeszków miłorzębowych jednak nie można jeść na surowo, gdyż są wówczas lekko trujące. Dopiero upieczone, ugotowane lub kandyzowane są prawdziwym przysma­kiem ? cenionym głównie w Chinach, Japonii i Korei, spożywanym na ucztach weselnych i innych uroczystych przyjęciach.

Miłorząb jest drzewem klimatu umiarkowanego. Wy­trzymuje dobrze nasze zimy, toteż w wielu parkach i ogro­dach naszych miast można znaleźć jego piękne okazy. Ostatnio miłorząb jest wysadzany bardzo często (nawet na plantacjach), ponieważ drzewo to odznacza się wyjątkową opornością na skażenia środowiskowe (np. powietrza), a poza tym dostarcza każdej jesieni mnóstwo liści, które są wykorzystywane do produkcji cennych leków. Leki miłorzębowe poprawiają krążenie krwi w naczyniach mózgowych i obwodowych, mają więc bardzo duże zastosowanie w geria­trii do leczenia ognisk miażdżycowych.

Z liści miłorzębu otrzymuje się również bardzo po­szukiwane kosmetyki, przeznaczone przede wszystkim dla skóry starczej, z rozszerzonymi naczynkami krwionośnymi, widocznymi w postaci siateczki ?żyłek”.